Het gedoe rond de dividendbelasting laat zien dat Rutte ergens een heilig geloof in heeft. Zijn kerk raakt echter ook steeds leger.
Het lijkt er op alsof we al wat “dividendbelasting-moe” worden. Er wordt te lang over doorgepraat in de politiek en dan vooral over “het proces”. Waren er ambtelijke adviezen of niet, het stond niet in de verkiezingsprogramma’s, op welke manier is er over besloten, enzovoorts, enzovoorts. Vliegen afvangen en politiek gebrabbel.
Het echte verhaal blijft echter wel schokkend en exemplarisch voor de tijdsgeest.
Rutte en ook zijn club, geloven onvoorwaardelijk in de PAUS. De onfeilbaarheid, het hoogste gezag, alles er op en er aan.
Voor katholieken is de Paus de herder, hij die richting geeft, ook op moreel gebied. Ik herinner me nog het beeld van een katholieke oude man, die op zijn knieën voor de televisie neerzeeg, omdat daarop de Paus verscheen. We moesten hem daarna overeind helpen.
De katholieke kerk loopt in hoog tempo leeg, achterhaald, niet meer van deze tijd. De onvoorwaardelijke acceptatie van het systeem, waarbinnen de Paus alle gezag vertegenwoordigt, past niet in de 21ste eeuw.
Rutte gelooft niet in de katholieke Paus, maar zijn geloof heeft wel dezelfde kenmerken.
Rutte geloofd in zijn PAUS. Deze staat voor Philips, Akzo Nobel, Unilever en Shell.
Het zijn multinationale bedrijven, bij wie het maar om twee dingen gaat: winst optimalisatie en de daaruit volgende belangen van de aandeelhouders. Dit ook gekoppeld aan een achterhaald idee over individualisme.
In dat economisch denkraam is arbeid een kostenpost en geen drager van het bedrijf. Met alle gevolgen van dien voor de werkenden.
Dat zichtbaar maken, illustreren met voorbeelden, meningen geven en vooral ook alternatieven bieden. Zorgen dat de kerk van Rutte ook leegloopt.
Daar gaat dit blog over.
Lezen, luisteren en kijken, en graag ook reageren!
(met dank aan collega Ron van Baden en de jaren 70……)
